Dit type brokconflict heeft betrekking op een “brok” die men had verwacht (een baan, een promotie, een rang, een deal, een aankoop, een erfenis, een geschenk, een verontschuldiging, een voorstel), maar die men onverwachts toch niet kreeg. Een belofte die niet is nagekomen, iets van persoonlijke waarde dat werd afgepakt of projecten of plannen die men niet kan uitvoeren zijn andere voorbeelden van wat het conflict zou kunnen veroorzaken. Een “brok” die men niet kan “slikken” kan ook betrekking hebben op een nieuwe relatie of een bepaalde persoon, zoals een huurder, een werknemer of een vriend die men moet opgeven. Een gewenste “brok” die men toch niet mocht hebben kan ook betrekking hebben op een specifieke (favoriete) maaltijd. 

CONFLICTACTIEVE FASE: Te beginnen vanaf het DHS vermeerderen de slokdarmcellen zich tijdens de conflictactieve fase evenredig aan de intensiteit en duur van het conflict. Het biologische doel van de celvermeerdering is om beter in staat te zijn om de gewenste brok te absorberen en te verteren. Hoewel de slokdarm niet langer een spijsverteringsfunctie heeft reageert het orgaan in het geval van een biologisch conflict nog steeds met celvermeerdering, omdat oorspronkelijk het gehele spijsverteringskanaal de opname en de vertering van voedsel diende. Bij langdurige conflictactiviteit (hangende conflicten) ontwikkelt zich een bloemkoolvormige tumor (secretoire type), slokdarmkanker genoemd, in het onderste gedeelte van de slokdarm (vergelijk met “slokdarmkanker” gerelateerd aan de bovenste tweederde deel). De tumor kan ook “vlakgroeiend” worden aangetroffen (absorptie type). Als de mate van de celdeling een bepaalde grens overschrijdt beschouwt de conventionele geneeskunde de kanker als “kwaadaardig”; onder deze limiet wordt de groei als “goedaardig” beschouwd, of gediagnosticeerd als een slokdarmpoliep (zie ook de helingsfase).

Aangenomen wordt dat slokdarmkanker verband houdt met maagreflux. Welnu, het terugstromen van maagzuur kan de slokdarm irriteren, maar dat veroorzaakt geen “kanker”. In GNM-termen treedt celvermeerdering in de slokdarm alleen op als reactie op het correlerende biologische conflict, namelijk “niet in staat zijn om een ​​brok in te slikken”. Maagreflux daarentegen komt uit de maag en is gerelateerd aan een territoriumergernis-conflict.

Slokdarmspasmen komen voor tijdens de Epileptoïde Crisis (zie ook slokdarmkrampen gerelateerd aan de bovenste tweederde gedeelte van de slokdarm).

HELINGSFASE: Volgend op de conflictoplossing (CL) verwijderen schimmels of mycobacteriën zoals TBC-bacteriën de cellen die niet langer nodig zijn. Helingssymptomen zijn pijn achter het borstbeen als gevolg van de zwelling en nachtelijk zweten. Een grote zwelling kan de slokdarm vernauwen wat het slikken van vast voedsel bemoeilijkt. Bij een acute vernauwing kan het nodig zijn om een ​​maagsonde te gebruiken, totdat de tumor is afgebroken, op voorwaarde dat de noodzakelijke microben beschikbaar zijn wanneer de genezing aanbreekt. Candida oesofagitis geeft aan dat schimmels ondersteunen bij de genezing.

Als de vereiste microben niet beschikbaar zijn bij het oplossen van het conflict, omdat ze door een overmatig gebruik van antibiotica zijn vernietigd, blijven de extra cellen achter. Uiteindelijk wordt de tumor ingekapseld met bindweefsel. In de conventionele geneeskunde wordt dit meestal gediagnosticeerd als een slokdarmpoliep of als een “goedaardige kanker” (zie ook conflictactieve fase).

Bij SYNDROOM, dat wil zeggen, met waterretentie als gevolg van een actief verlatings- of bestaansconflict, hoopt zich overmatig veel vocht op in het genezingsgebied, waardoor de zwelling sterk toeneemt. Als de zwelling erg groot wordt kan dit leiden tot een ernstig bedreigende situatie, omdat de druk die optreedt tijdens een intense Epileptoïde Crisis de bloedvaten kan doen scheuren, wat ernstige bloedingen en bloedbraken veroorzaakt. De bloeding komt uit in de darmen (teerachtige ontlasting).