Het verhaal: “Toen de vrouw in deze casestudy vijf jaar oud was kreeg ze het volgende te horen: “Als je niet lief bent, ga je naar tante Clara.” Inderdaad, laatstgenoemde wilde het kind graag adopteren, wat geen zeldzaamheid was in gezinnen met kinderen in die tijd. Even voor de duidelijkheid: tante Clara was geen monster, ze was heel aardig … maar het idee om gescheiden te zijn van haar ouders, broers en zussen, speelkameraadjes, het huis van haar ouders en de buren was voor het meisje erg beangstigend. Het kind leed een vluchtelingconflict, veroorzaakt door de angst om te moeten verhuizen. We weten niet precies wanneer en bij welke gelegenheid het tweede conflict plaatshad, maar het was hoogstwaarschijnlijk tijdens een bezoek aan tante Clara. Het kind wilde graag naar huis en was bang achter te moeten blijven bij haar tante. Omdat ze keer op keer hoorde: “Als je niet lief bent, ga je naar tante Clara”, leefde het kind voortdurend in de angst om naar haar tante te worden gebracht. Vanaf dat moment had ze twee conflictsporen; de een: ze zou niet lief zijn en de ander: reizen. Dit is zo gebleven tot de tijd van de huidige opnames (1994). Hoewel de patiënt nu 50 jaar oud is, moeder is van een volwassen dochter en de vrouw van een dokter, probeert ze nog steeds lief te zijn en, zo mogelijk, niet te reizen. Een ander conflictspoor is haar moeder en die ene zin met die zware gevolgen. De patiënt hoefde maar een brief of een telefoontje van haar moeder te krijgen en ze viel onmiddellijk terug in haar vluchtelingconflict! Als ze op dat moment zou reizen, zou ze aan twee vluchtelingconflicten lijden die de nierverzamelbuizen van beide nieren zou betreffen.

Eens gebeurde het echter dat beide conflictsporen tegelijkertijd werden geactiveerd, toen ze, na een ruzie met haar moeder, door haar man werd overgehaald om met hem naar Beieren (Duitsland) te reizen voor een korte vakantie. Zodra ze een paar honderd kilometer hadden gereden realiseerde de man zich verbaasd dat zijn vrouw totaal gedesoriënteerd was. Misschien, dacht hij, zou het beter worden als ze op hun bestemming zijn; maar daar werd het alleen maar erger. Keer op keer vroeg zijn vrouw waar ze was, kon de hotelkamer niet vinden en dwaalde volledig gedesoriënteerd door het hotel. Omdat haar man de Nieuwe Geneeskunde kende begreep hij meteen dat zijn vrouw in een NVB-Constellatie verkeerde. Zoals hij ons later tijdens een seminar vertelde, vroeg hij zich af: “Wat zou Dr. Hamer nu doen of adviseren?” Hij zou hebben gezegd: “Ga met je vrouw naar huis!” Dus dat is wat hij deed. De dokter nam zijn gedesoriënteerde vrouw bij de hand, begeleidde haar terug naar de auto, pakte de bagage weer in en ging zo snel mogelijk naar huis, waar ze laat in de middag arriveerden. Zijn vrouw herkende haar eigen huis echter niet en vroeg haar man waar ze waren. Opnieuw vroeg de man zich af: “Wat zou Dr. Hamer nu doen of adviseren?” Antwoord: “Hij zou zeggen: “Ga met je vrouw naar waar ze het liefste is.” Nou, ook dat was gemakkelijk. Het kippen- en ganzenhok aan het einde van de tuin, op ongeveer 50 meter van het huis, was de favoriete plek van zijn vrouw. Weer pakte hij haar bij de hand en liep samen met haar naar het kippenhok. Daar zaten ze een tijdje en keken naar de kippen. Uiteindelijk draaide zijn vrouw zich om en zei: “Horst, we zijn thuis!” (Bron: Ryke Geerd Hamer, Vermächtnis einer Neuen Medizin, Deel 2, blz. 105).