DE EERSTE BIOLOGISCHE WET (“De IJzeren Wet van Kanker”)

Vijf Biologische Wetten

“Het onderscheid tussen de psyche, de hersenen en het lichaam is puur academisch. In werkelijkheid zijn ze één”.
Ryke Geerd Hamer

Ijzeren wet van kanker

Twee fasen

De kwintessens

1e Biologische Wet

De IJzeren Wet van Kanker

1e CRITERIUM:

Iedere “ziekte” – hierna genoemd Zinvol Biologisch Speciaalprogramma (SBS) – ontstaat door een DHS (Dirk Hamer Syndroom), wat een    onverwachte, zeer acute en isolerende conflictschok is die gelijktijdig optreedt in de psyche, de hersenen en in het bijbehorende orgaan.

2e CRITERIUM:

De inhoud van het conflict bepaalt welk orgaan een verandering ondergaat en door welk gebied in de hersenen het SBS wordt aangestuurd.

3e CRITERIUM:

Elk SBS verloopt synchroon op het niveau van de psyche, de hersenen en het orgaan.

Opmerking

De afkorting SBS is afgeleid van het Duitse “Sinnvolles Biologisches Sonderprogramm” (Zinvol Biologisch Speciaalprogramma). De afkortingen DHS en SBS zijn auteursrechtelijk beschermd. 

In GNM-termen is een DHS een emotionele, stressvolle gebeurtenis waar we niet op konden anticiperen omdat we er niet op waren voorbereid. Vanuit een biologisch gezichtspunt betekent ‘onverwachts’ dat de situatie, omdat we onvoorbereid waren, gevaarlijk zou kunnen zijn voor degene die ‘op het verkeerde been’ werd gezet. Om het organisme tijdens deze onvoorziene crisis te ondersteunen wordt onmiddellijk een Zinvol Biologisch Speciaalprogramma geactiveerd, ten behoeve van precies dat conflict. De betekenis van dit Zinvolle Biologische Speciaalprogramma van de Natuur is om de functie van het orgaan te bevorderen zodat het individu beter in staat is om het conflict te doorleven en uiteindelijk op te lossen. Omdat het DHS tegelijkertijd de psyche, de hersenen en het bijbehorende orgaan betreft spreken we binnen de GNM van biologische conflicten in plaats van van psychologische conflicten.

Opmerking

Biologische conflicten zijn altijd gekoppeld aan de functie van het corresponderende orgaan. De organen van het spijsverteringskanaal hebben betrekking op “brokconflicten” (het niet kunnen pakken, doorslikken, verteren of elimineren van een brok), de baarmoeder en prostaat houden verband met voortplantingsconflicten en de huid met scheidingsconflicten.

Dieren lijden ook biologische conflicten, bijvoorbeeld wanneer ze worden aangevallen door een rivaal, wanneer ze hun nest of territorium verliezen of wanneer ze worden gescheiden van een partner of nakomeling. Het is deze biologische conflictervaring die ons verbindt met al het leven.

Omdat wij mensen in staat zijn om ‘symbolisch te denken’ ervaren wij biologische conflicten ook in een ‘overdrachtelijke, figuurlijke’ zin. Voor ons kan een aanvalsconflict daarom ook worden veroorzaakt door een beledigende opmerking, een territoriumverlies-conflict bij een faillissement, een verhongeringsconflict door het verlies van inkomen, een seksueel conflict wanneer onze partner met een ander “paart”, een een eigenwaarde-inbreuk conflict of zelfdevaluatie-conflict vanwege mishandeling en doodsangstconflict door de schok van de diagnose kanker.

Ernstige ondervoeding, vergiftiging of een verwonding kunnen leiden tot het disfunctioneren van een orgaan zonder een DHS.

Binnen de GNM wordt de PSYCHE beschouwd als een integraal onderdeel van de menselijke biologie. Het is het ‘orgaan’, zogezegd, dat inherent gevaren herkent. Op het moment van een DHS associeert de psyche de gebeurtenis met een specifiek biologisch conflictthema zoals “ergernis in het territorium“, “zorgen in het nest“, “verlating door de groep“, “scheiding van een partner“, “verlies van een nakomeling“, enzovoort. Deze associatie treedt op in een fractie van een seconde en vindt volledig op subliminaal, onbewust niveau plaats. Het is dus de onbewuste ervaring en de subjectieve beoordeling van de conflictsituatie die bepaalt welk biologische speciaalprogramma zal worden geactiveerd. Maar hoe precies het onderbewustzijn het specifieke conflict heeft waargenomen wordt pas onthuld wanneer de fysieke symptomen zich voordoen. Of een persoon een zere keel krijgt, verkouden wordt, diarree heeft, een huidaandoening ontwikkelt of een bepaalde vorm van kanker is daarom afhankelijk van hoe het conflict werd ervaren toen het DHS zich voordeed.

Opmerking

We kunnen ook lijden aan een conflict met of namens iemand anders.

Het spreekt voor zich dat onze ervaringen uit het verleden, onze sociale en culturele conditionering, onze waarden, onze overtuigingen, onze kennis, onze verwachtingen, onze kwetsbaarheden, onze angsten en andere factoren in grote mate bijdragen aan de perceptie van een conflictsituatie. Psychologische aspecten kunnen ongetwijfeld leiden tot een aanleg voor een biologisch conflict. Onafhankelijk van een DHS zijn ze echter niet in staat een biologisch speciaal programma te activeren, omdat wij, net als andere soorten, altijd biologisch in plaats van intellectueel of psychologisch reageren op onverwachte stress.

Wanneer het DHS inslaat wordt het conflict op alle drie de niveaus tegelijkertijd geregistreerd.

HERSENNIVEAU: Op het moment van het DHS slaat de conflictshock in, in een specifiek, vooraf bepaald gebied in de hersenen. Op een CT-scan is deze impact zichtbaar als een set scherpe concentrische ringen of als een halve cirkel, afhankelijk van de locatie. In GNM wordt een dergelijke ringconfiguratie een Hamerse Haard of HH (van het Duits: Hamerscher Herd) genoemd. De term werd oorspronkelijk bedacht door de tegenstanders van Dr. Hamer, die deze structuren spottend “dubieuze Hamerse Haarden” noemden.

De locatie van de Hamerse Haard wordt bepaald door de aard van het conflict.

De grootte van de Hamerse Haard wordt bepaald door de intensiteit van het conflict.

Op deze CT-scan wordt een Hamerse Haard (HH) weergegeven in het gebied van de hersenen dat de linkerarm aanstuurt. Het vertelt het verhaal van een linkshandige vrouw die een motorisch conflict leed toen ze onverwacht een geliefde vriend verloor (Ze was niet in staat om hem vast te houden met haar linker “partner-arm”). De scherpe ringconfiguratie geeft aan dat ze zich in de conflictactieve fase bevindt.

Voordat Dr. Hamer deze ringstructuren in de hersenen ontdekte negeerden radiologen ze als artefacten die zouden zijn ontstaan door een kortdurende elektronische of softwarematige storing. Maar in 1989 verklaarde Siemens, de fabrikant van de computertomografieapparatuur, dat deze ringenvormen geen artefacten kunnen zijn, omdat zelfs wanneer de tomografie wordt herhaald en vanuit verschillende hoeken wordt genomen, dezelfde configuratie op dezelfde locatie wordt weergegeven. Bovendien verandert de HH in de loop van het SBS van een scherpe ringconfiguratie (conflictactieve fase) naar een oedemateuze ringstructuur (in PCL-A) tot een HH met neurogliacellen (in PCL-B). Als meerdere Zinvolle Biologische Speciaalprogramma‘s tegelijkertijd actief zijn, zijn er tevens meerdere Hamerse Haarden zichtbaar op de hersenscan en dit vaak in verschillende ‘fasen’.

Deze reeks CT-scans toont echte ringartefacten. De ringen verschijnen in een uniform fantoom vanuit elke hoekpositie. Dit gebeurt meestal wanneer een detector niet gekalibreerd is.

In de praktische toepassing van GNM is een CT-scan het ultieme diagnostische hulpmiddel. Een grondige hersenscananalyse maakt het mogelijk om betrouwbare conclusies te trekken over de aard van het DHS, de intensiteit van het conflict, welk orgaan betroffen is, of het SBS zich in de conflictactieve fase bevindt of in de helingsfase en welke genezingssymptomen we kunnen verwachten zodra het conflict is opgelost. De Hamerse Haard (we zouden ze ook “conflictmarkers” kunnen noemen) zijn het exacte bewijs dat de psyche via de hersenen met alle organen van het lichaam communiceert, als het controlestation van waaruit de Zinvolle Biologische Speciaalprogramma ‘s worden aangestuurd.

Opmerking

In GNM is een hersenscananalyse gebaseerd op een CT zonder contraststof. De afbeeldingen worden bekeken vanuit het perspectief van de cliënt (rechterzijde van de CT = rechterzijde van de hersenen).

De Psyche – Hersenen – Orgaan Relatie

In de hersenstam zijn de controlecentra van de organen van het darmkanaal en diens afstammelingen gerangschikt in een ringvorm, beginnend in de rechter hersenhelft met de hersenrelais van de mond en keelholte, longblaasjes, slokdarm, maag, leverparenchym, alvleesklier, twaalfvingerige darm, dunne darm, steeds tegen de klok in met de hersenrelais van de blindedarm en cecum, dikke darm, rectum en de blaas aan de linkerkant van de hersenstam.

De kleine hersenen, gelegen naast de hersenstam, sturen de “vliezen” (lederhuid, borstvlies, buikvlies, hartzakje) aan, die het lichaam en de vitale organen beschermen, evenals de borstklieren.

In het hersenmerg zijn de relais van de schedel, armen, schouders, wervels (ruggengraat), bekken, heup, knieën en voeten van top tot teen ordelijk gerangschikt.

De hersenschors is verdeeld in een

  • pre-motorisch sensorische cortex (frontaal: schildklierkanalen, kieuwboogangen)
  • motorische cortex (dwarsgestreepte spieren, strottenhoofdspieren, bronchiale spieren)
  • sensorische cortex (huid, strottenhoofd, bronchiën)
  • post-sensorische cortex (botvlies, kransslagaderen, kransaderen, baarmoederhals, slijmvlies van het rectum, maag (kleine kromming), galwegen, galblaas, alvleeskliergangen, nierbekken, urineleiders, blaas en urinebuis)
  • visuele cortex (netvlies, straalvormig lichaam)

OPMERKING: Het glucosecentrum  wordt aangestuurd vanuit de tussenhersenen.

Hoofdhersenen en “Orgaanhersenen”

Het zinvolle samenspel tussen de psyche, de hersenen en het lichaam bestaat al miljoenen jaren. Oorspronkelijk bestonden biologische overlevingsprogramma’s alleen in de ‘orgaanhersenen’ (planten bezitten nog steeds orgaanhersenen; ze lijden biologische conflicten, bijvoorbeeld door blootstelling aan zure regen). Door de groeiende complexiteit van de levensvormen ontwikkelden zich echter de “hoofdhersenen” (de bestuurder), van waaruit elk Biologisch Speciaalprogramma wordt aangestuurd. De overdracht van de “orgaanhersenen” naar de “hoofhersenen” verklaart waarom, in overeenstemming met evolutionair redeneren, de besturingscentra in de hersenen in dezelfde volgorde zijn gerangschikt als de organen in het lichaam. De cellen van het menselijk lichaam zijn in feite de ‘oerversies van de hersenen’, met de celkernen als de microcomputers die worden aangestuurd vanuit het hoofdhersenen; de toezichthoudende thuisbasis. De “hoofdhersenen” en de “cel-hersenen” zijn neuraal met elkaar verbonden. Ze resoneren daarom in dezelfde frequentie.

Deze opmerkelijke orgaan-CT, die een HH laat zien in het gebied van de 4e lumbale wervelkolom (actief eigenwaarde-inbreukconflict), maakt de communicatie tussen de hersenen en een orgaan opvallend goed zichtbaar.

ORGAANNIVEAU: Ten tijde van de impact van het conflict in het correlerende hersenrelais wordt het DHS onmiddellijk gecommuniceerd naar het overeenkomstige orgaan en wordt het Biologische Speciaalprogramma in gang gezet.

BIOLOGISCHE HANDIGHEID

Bij de praktische toepassing van de GNM is het van het grootste belang om de biologische handigheid van een persoon vast te stellen, omdat de handigheid bepaalt of het conflict invloed heeft op de rechter- of linkerkant van de hersenen en of het symptoom (huiduitslag, spierzwakte, reumatische pijn, borstkanker) daarom plaatsvindt in de rechter- of linkerkant van het lichaam, rekening houdend met het kruislingse verband tussen de hersenen en het orgaan. De relatie tussen hersenen en de organen is altijd eenduidig.

Opmerking

De biologische handigheid wordt bepaald op het moment van de eerste celdeling na de conceptie. Dit is de reden waarom bij eeneiige tweelingen er altijd één biologisch rechtshandig is en één linkshandig. Veel linkshandige mensen werden in hun vroege jeugd omgeschoold om beter in ‘de rechtshandige wereld’ te passen. De werkelijke verhouding tussen rechtshandigen en linkshandigen is ongeveer 60:40.

Daarnaast zijn de rechter- en linkerkant van het lichaam toegewezen aan conflicten tussen moeder/kind en aan de partner (zie nest-zorg conflicten, scheidingsconflicten, hoorconflicten, aanvalsconflicten, eigenwaarde-inbreuk conflicten). De partners van een persoon zijn, naast diens levensgezel, broers of zussen, familieleden, collega’s, zakelijke partners, buren, schoolpartners, vrienden of vijanden. Voor een man wordt zijn kind geassocieerd met zijn moeder / kindzijde wanneer hij het kind grootbrengt of wanneer zijn vadergevoel erg sterk is, anders wordt het kind als een partner beschouwd. Voor een kind is zijn/haar vader de eerste “partner”. Op dezelfde manier kan de moeder als een partner worden beschouwd wanneer het kind opgroeide met de grootouders of wanneer de moeder-kindrelatie is verslechterd. Als een volwassene zorgt voor een zieke vader zoals voor een kind wordt de vader hoogstwaarschijnlijk geassocieerd met de moeder/kind-kant. Een huisdier kan worden gezien als een kind of als een vriend (partner). Een conflict met een partner, bijvoorbeeld een scheidingsconflict, is moedergerelateerd als het onderbewustzijn verbinding maakt met de moeder (“Dit is ook met mijn moeder gebeurd”). Wat uiteindelijk telt is met wie het conflict geassocieerd wordt op het moment van de DHS (vergelijk met gelokaliseerde conflicten).

Een eenvoudige manier om de biologische handigheid vast te stellen is de klaptest: klappen in de handen zoals applaudisseren in het theater. De bovenliggende hand is de leidende hand en onthult of een persoon rechtshandig of linkshandig is. Ook beginnen rechtshandigen te lopen met de rechtervoet, linkshandigen met de linkervoet. Linkshandigen zijn meestal ambidexter (‘tweebenig’/ ‘tweehandig’).

Rechter hand boven:

Rechtshandig

Linker hand boven:

Linkshandig

Net zoals elk mens rechtshandig of linkshandig is, is elk dier ook rechtspotig of linkspotig (rechtshoevig of linkshoevig).

Zoals te zien is op de afbeelding hiernaast geeft de ene hond de rechterpoot, de andere de linkerpoot. Kijk ook met welk been uw huisdier de eerste stap zet!

Het principe van de lateraliteit: een rechtshandige persoon reageert op een conflict met zijn/haar moeder of kind met de linkerkant van het lichaam en op eenconflict met een partner met de rechterkant van zijn/haar lichaam. Bij linkshandige mensen is het omgekeerd. Vandaar dat een linkshandige persoon een conflict associeert met zijn/haar moeder of kind met de rechterkant van het lichaam en een conflict met een partner met de linkerkant. Deze regel is van toepassing op alle organen die worden aangestuurd vanuit de kleine hersenen, het hersenmerg en de hersenschors (behalve de temporale kwabben, het glucosecentrum en de hersenrelais van de schildkliergangen en kieuwbooggangen – zie het principe van geslacht, lateraliteit en hormoonstatus hieronder). 

Opmerking

Bij organen die worden aangestuurd vanuit de hersenstam is iemands handigheid niet relevant.

Een rechtshandige vrouw houdt haar kind op haar linkerarm, een linkshandige vrouw op haar rechterarm, zodat de dominante hand vrij is om te werken. Dit aangeboren gedrag werd de biologische blauwdruk voor de moeder / kind-kant.

Opmerking

Op deze video zie je een mannelijke, eeneiige tweeling een baby vasthouden. De kant waarop het kind wordt vastgehouden laat zien dat de linker man rechtshandig is, terwijl zijn broer linkshandig is (Bron: Als je vader een eeneiige tweeling heeft, twitter.com).

Voorbeeld: Als een rechtshandige vrouw een ‘nest-zorgconflict’ over de gezondheid van haar kind lijdt zal ze een borstklierkanker in haar linkerborst ontwikkelen. Omdat er een kruislings verband is tussen de hersenen en het orgaan zien we de Hamerse Haard op een hersenscan in de rechter hersenhelft, in het gebied van de kleine hersenen dat het klierweefsel van de linkerborst aanstuurt.

Als de vrouw linkshandig is manifesteert het “nest-zorgconflict” over haar kind zich als een tumor in de rechterborst en toont de impact op een hersen-CT zich op de linker hersenhelft. Als het conflict echter over haar partner gaat ontwikkelt ze borstkanker in haar linkerborst met de Hamerse Haard in het borstrelais aan de rechterkant van de kleine hersenen.

De biologische rechts- en linkshandigheid bewijst dat fysieke symptomen die voortkomen uit een DHS ontstaan door een biologisch conflict. Standaard medische theorieën die beweren dat “ziekten” worden veroorzaakt door een zwak immuunsysteem, een verkeerd dieet, defecte genen, pathogene microben, geopatische stress (elektromagnetische velden) of door overtuigingen (“Overtuigingen kunnen je ziek maken” – Bruce Lipton) zijn niet in staat om uit te leggen waarom een specifieke aandoening zoals dermatitis, gewrichtspijn, spierverlamming of bepaalde vormen van kanker zich aan de rechter- of linkerkant van het lichaam (of op beide) ontwikkelen. Vanuit een strikt psychologisch oogpunt heeft dit tevens geen zin.

Een centraal of para-centraal conflict verwijst naar een DHS dat gelijktijdig wordt ervaren als een conflict tussen moeder en kind en een partner waarbij beide zijden van het lichaam betrokken zijn. Als een rechtshandige vrouw bijvoorbeeld haar volwassen kind overwegend als een partner ziet, verschijnen de symptomen (huiduitslag, reumatische pijn, gewrichtspijn) meestal aan de rechterkant (haar partnerzijde). In dit geval bevindt het centrum van de Hamerse Haard zich in de linker hersenhelft (para-centraal). Bij een conflict verbonden aan een gekoppeld orgaan, zoals de borsten, treft het nest-zorgconflict beide borstklierrelais en heeft daarom invloed op de linker- en rechterborst.

Deze CT-scan van de hersenen toont de impact van een centraal scheidingsconflict met een Hamerse Haard (HH) die gelijkelijk over beide hersenhelften reikt; het midden van de HH bevindt zich op de middellijn van de sensorische cortex (bekijk het GNM-diagram). Het symptoom op orgaanniveau is een huiduitslag die gelijkmatig over beide benen is verdeeld.

Een gelokaliseerd conflict beïnvloedt het gebied van het lichaam dat werd geassocieerd met het conflict. Bijvoorbeeld, een klap of stoot op de rechterschouder (aanvalsconflict) beïnvloedt het betroffen gebied van de lederhuid, onafhankelijk van de moeder/kind- en partnerzijde. Een gegeneraliseerd conflict heeft betrekking op een DHS dat een persoon als geheel treft. Vervolgens treden de symptomen op aan beide zijden van het lichaam. Gegeneraliseerde conflicten (scheidingsconflicten, eigenwaarde-inbreukconflicten) komen vooral voor bij kinderen en ouderen.

HET PRINCIPE VAN GESLACHT, HORMOONSTATUS EN BIOLOGISCHE HANDIGHEID

Met organen en weefsels die worden aangestuurd vanuit de hersenschors, specifiek door de temporale kwabben (bronchiale spieren, bronchiaal slijmvlies, strottenhoofdspieren, slijmvlies van het strottenhoofd, kransslagaderen, kransaderen, baarmoederhalslijmvlies, kleine kromming van de maag, galwegen, galblaas, alvleeskliergangen, rectum, nierbekken, urineleiders, blaas en urinebuis), de pre-motorisch sensorische cortex (schildkliergangen, kieuwbooggangen) en het glucosecentrum (alfa-eilandcellen en bèta-eilandcellen van de alvleesklier), moeten we rekening houden met iemands geslacht, handigheid en hormoonstatus, ongeacht of het conflict moeder / kind of partner gerelateerd is.

  • Iemands geslacht, handigheid en hormoonstatus bepalen of een conflict de rechter- of linkerhelft van de hersenschors betreft 

  • De hormoonstatus bepaalt of een conflict op een mannelijke of vrouwelijke manier wordt ervaren

De productie van geslachtshormonen, waaronder oestrogeen en testosteron, vindt voornamelijk plaats in de eierstokken en testikels. De hormoonspiegels worden ook vanuit de hersenen aangestuurd. De oestrogeenstatus wordt aangestuurd vanuit de LINKER temporale kwab, linker pre-motorisch sensorische cortex (hersenrelais van rechter schildkliergangen en kieuwbooggangen) en linker helft van het glucosecentrum (relais van alfa-eilandcellen). De testosteronstatus wordt aangestuurd vanuit dezelfde gebieden in de RECHTERHELFT van de hersenschors. In GNM spreken we daarom respectievelijk van een VROUWELIJK CONFLICTGEBIED en een MANNELIJK CONFLICTGEBIED.

Een verandering van de hormoonstatus verandert de biologische identiteit van een persoon en bijgevolg de manier waarop conflicten worden waargenomen. Bijvoorbeeld: wanneer een vrouw postmenopauzaal is, is haar testosteronniveau relatief hoger dan haar oestrogeenspiegel; ze ervaart daarom conflicten als een man. Bij vrouwen daalt het oestrogeenniveau tijdens de zwangerschap en borstvoeding, na de menopauze, tijdens een necrose in beide eierstokken, wanneer beide eierstokken verwijderd zijn en als gevolg van oestrogeenverlagende medicatie of anticonceptiva (progesteron in anticonceptiepillen onderdrukt de productie van oestrogeen). Bij mannen daalt het testosteronniveau wanneer mannen ouder worden, tijdens een necrose in beide testikels, wanneer beide testikels verwijderd zijn en als gevolg van testosteronverlagende medicatie. Na bestraling of chemobehandeling neemt de productie van geslachtshormonen volledig af.

Opmerking

Hoewel een vrouw na de menopauze in biologische termen een “man” is, kan ze nog steeds een nest-zorgconflict lijden (zie borstklierkanker) omdat een moeder zich altijd als een moeder voelt, zelfs tegenover andere familieleden, ongeacht haar leeftijd.

Bij de impact van een DHS in het vrouwelijke conflictgebied daalt het oestrogeenniveau evenredig aan de mate van conflictactiviteit. Omgekeerd, bij een impact in het mannelijke conflictgebied daalt het testosteronniveau. In de GNM noemen we dit een conflict-gerelateerde hormonale disbalans.

In de praktijk van de GNM maakt de toepassing van het principe van geslacht, handigheid en de hormoonstatus het mogelijk om met zekerheid vast te stellen welk type conflict de symptomen veroorzaakt in het correlerende orgaan.

Laten we als voorbeeld de scenario’s van een vrouwelijk schrikangstconflict en een mannelijk territoriumangst-conflict beschouwen, die verband houden met de bronchiën en het strottenhoofd (aangestuurd vanuit de temporale kwabben).

Rechtshandige- en linkshandige mannen met een normale hormoonstatus

Als een RH-man met een normale hormoonstatus een territoriumangst-conflict ervaart, slaat het conflict in, in de rechterhersenhelft, om precies te zijn in het bronchiaal-relais (mannelijk conflictgebied). Voor een LH-man wordt het conflict getransfereerd naar de tegenovergestelde hersenhelft en treft het het strottenhoofdrelais.

Opmerking

Bij linkshandigen wordt het conflict ‘overgedragen’ naar het tegenovergestelde hersenrelais in de andere hersenhelft. Na de oplossing van het conflict reageren rechtshandigen en linkshandigen daarom op hetzelfde conflict met een andere orgaanmanifestatie (bronchitis of laryngitis). Omdat de rechter temporale kwab organen aanstuurt met een potentieel ernstige helingsfase, dient de overheveling van conflicten naar de tegenovergestelde hersenhelft in het geval van linkshandigen, linkspotigen en linkshoevigen ervoor om de kansen op het voortbestaan van de groep te verhogen, in het geval een ramp een heel territorium of roedel zou treffen.

Rechtshandige- en linkshandige mannen met een lage testosteronstatus

Een man met een laag testosteronniveau kan niet langer in biologische termen een territoriumconflict lijden. Daarom, als een RH-man met een laag testosterongehalte een vrouwelijk schrikangstconflict lijdt, slaat deze in in de linker hersenhelft van het vrouwelijke conflictgebied, in het strottenhoofdrelais om precies te zijn. Voor een LH-man wordt het conflict getransfereerd naar de tegenovergestelde hersenhelft en wordt geregistreerd in het bronchiaal-relais.

Rechtshandige- en linkshandige vrouwen met een normale hormoonstatus

Als een RH-vrouw met een normale hormoonstatus een schrikangstconflict ervaart, slaat het conflict in, in het strottenhoofdrelais (vrouwelijk conflictgebied) aan de linker helft van de hersenschors. Voor een LH-vrouw treft het schrikangstconflict het bronchiaal-relais.

Rechtshandige- en linkshandige vrouwen met een lage oestrogeenstatus

Een vrouw met een laag oestrogeengehalte kan in biologische termen niet langer vrouwelijke biologische conflicten lijden. Dus als een RH-vrouw met een lage oestrogeenstatus een mannelijk territoriumangst-conflict lijdt, zal het conflict een impact hebben in het rechter, mannelijke conflictgebied, in het bronchiaal-relais om precies te zijn. Voor een LH-vrouw wordt het conflict getransfereerd naar de tegenovergestelde hersenhelft en zal worden geregistreerd in het strottenhoofdrelais.