HELINGSFASE: Tijdens het eerste deel van de helingsfase (PCL-A) wordt het weefselverlies weer aangevuld door celvermeerdering. In de conventionele geneeskunde wordt dit meestal gediagnosticeerd als een “leverkanker​​” (vergelijk met leverkanker die verband houdt met het leverparenchym). Op basis van de Vijf Biologische Wetten kunnen de nieuwe cellen niet als “kankercellen” worden beschouwd, omdat de celvermeerdering in werkelijkheid een aanvullingsproces is.

Helingssymptomen zijn zwelling als gevolg van het oedeem (vochtophoping) en buikpijn, die gedurende de hele helingsfase zou kunnen aanhouden (tijdens PCL-A en PCL-B is de pijn niet van een sensorische aard maar een drukpijn). Gelijktijdige waterretentie als gevolg van het SYNDROOM vergroot de zwelling en verhoogt de pijn.

Een grote zwelling in de ductus choledochus of in verschillende galwegen blokkeert de galstroom, wat leidt tot geelzucht. Geelzucht uit zich in een gele huid en een gelig wit van het oog; ook wordt de urine bruin en de ontlasting lichtgeel, vanwege het ontbreken van bilirubine. Alvleesklierkanker kan leiden tot geelzucht wanneer de tumor de ductus choledochus, die de alvleesklier verbindt met de lever, blokkeert. Geelzucht komt vrij veel voor bij pasgeborenen. De conventionele geneeskunde gaat ervan uit dat dit verband houdt met de zich nog ontwikkelende lever van een baby, die nog niet in staat is om voldoende bilirubine uit het bloed te verwijderen. Als dit echter correct was, waarom wordt dan niet elke baby geboren met geelzucht? Vanuit het gezichtspunt van GNM wordt geelzucht bij pasgeborenen veeleer veroorzaakt door een territoriumergernis-conflict die al in de baarmoeder optrad (zie intra-uteriene conflicten). Een foetus kan ook lijden aan een territoriumergernis-conflict met of namens de moeder. Stress in de verloskamer, een zware bevalling of de manier waarop de pasgeborene wordt behandeld bij de geboorte kan een territoriumergernis-conflict oproepen, met geelzucht in de helingsfase, wanneer de baby zich weer veilig voelt.

Hepatitis komt voor wanneer de genezing gepaard gaat met een ontsteking. “Acute hepatitis” geeft aan dat het galweg-gerelateerde conflict wordt gereactiveerd door middel van spoor dat werd ingesteld toen de oorspronkelijke territoriumergernis-conflict plaatsvond. “Chronische hepatitis” onthult een hangende genezing als gevolg van voortdurende conflictrecidieven die de voltooiing van de helingsfase vertragen. Icterische hepatitis met de typische symptomen van geelzucht ontwikkelt zich wanneer een galwegocclusie meerdere gangen of de ductus hepaticus betreft.

De conventionele geneeskunde beweert dat hepatitis wordt veroorzaakt door hepatitisvirussen (A, B, C, D, E). Maar zoals aangetoond in de publicatie Virus Mania van Torsten Engelbrecht en Claus Köhnlein “is het nog nooit iemand gelukt om een ​​overeenkomstige virusstructuur in het bloedserum van zogenaamde hepatitis C-patiënten te detecteren. Net als bij HIV is het isoleren van het virus nodig voor een duidelijke identificatie, wat nog nooit is gebeurd” (P.155). Kort gezegd is geen van de vermeende hepatitis-virussen – of welk virus dan ook – ooit wetenschappelijk geverifieerd (details worden gepresenteerd in het “Virus Mania GNM DVD”). Dit stelt serieuze vraagtekens bij de rechtvaardiging van de vaccinatie van pasgeborenen en het opleggen van “immunisatie” aan reizigers, die van nature hepatitis ontwikkelen nadat ze hun territoriumergernis-conflict hebben opgelost – weg van de “ergernis”-omgeving. https://learninggnm.com/documents/videos.html

Bij hepatitis stijgt het Gamma-GT niveau, een belangrijke leverenzymparameter in PCL-A, met een sterke daling tijdens de Epileptoïde Crisis. De Epileptoïde Crisis presenteert zich als acute scherpe pijn en krampen of spasmen (leverkoliek) als de omringende dwarsgestreepte spieren van de galwegen tegelijkertijd de Epileptoïde Crisis ondergaan. In PCL-B gaan de galwegen weer open en keert de functie van het orgaan terug naar normaal.

OPMERKING: Alle Epileptoïde Crises die worden aangestuurd vanuit de sensorische, post-sensorische of pre-motorisch sensorische cortex gaan gepaard met een ontregelde bloedcirculatie, duizeligheid, korte bewustzijnsstoornissen of een volledig bewustzijnsverlies (flauwvallen of “absence”), afhankelijk van de intensiteit van het conflict. Een ander kenmerkend symptoom is een lage bloedsuikerspiegel, die wordt veroorzaakt door het overmatige gebruik van glucose door de hersencellen (vergelijk met hypoglykemie gerelateerd aan de eilandcellen van de alvleesklier).

Hepatitis met het SYNDROOM, dat wil zeggen met waterretentie als gevolg van een actief verlatingsconflict of bestaansconflict waarbij de nierverzamelbuizen betrokken zijn, veroorzaakt een vergroting van de lever (hepatomegalie) met acute pijn (zie ook hepatomegalie gerelateerd aan het leverparenchym). Door overmatig vasthouden van vocht kan een kritieke situatie ontstaan, omdat het extra vocht ook wordt opgeslagen in het hersenoedeem dat zich parallel aan het oedeem op het helende orgaan ontwikkelt. Vanwege de grote hersendruk kan een persoon in een coma (levercoma) raken en sterven.

Levercirrose is het gevolg van een voortdurende terugval in de territoriumergernis-conflicten. Als gevolg van de steeds terugkerende herstelprocessen in de galwegen wordt de plaveiselepitheellaag geleidelijk vervangen door littekenweefsel (in PCL-B). In de loop van de tijd brengt dit de functie van de lever ernstig in gevaar. Dus zonder het onderliggende conflict aan te pakken kan deze toestand fataal worden. Ongeveer 50% van de patiënten met levercirrose ontwikkelt ook ascites (waterbuik). Volgens de conventionele geneeskunde wordt de vloeistof in de buik veroorzaakt door hoge bloeddruk in de poortader van de lever (dezelfde theorie wordt toegepast op slokdarmspataderen). Als deze theorie geldig is, waarom komt “cirrotische ascites” dan niet in 100% van de gevallen voor? Gebaseerd op de kennis van GNM houdt het vocht in de buikholte in dat de persoon tegelijkertijd een territoriumergernis-conflict en een verlatingsconflict of bestaansconflict doormaakt. Een bestaansconflict kan ook worden veroorzaakt door de diagnoseschok, aangezien levercirrose doorgaans een slechte prognose heeft.

Levercirrose heeft niets te maken met alcoholgebruik (net zoals er geen verband is tussen roken en de ontwikkeling van longkanker). Er zijn mensen met levercirrose die niet drinken en er zijn alcoholisten die nooit levercirrose ontwikkelen. Maar territoriumergernis-conflicten en drinken gaan wel vaak samen!