ENDODERM

ONTWIKKELING VAN DE RINGVORM TOT DE UITEINDELIJKE EMBRYONALE VORM

Het menselijke leven begint ‘eencellig’, terwijl het alle informatie en instructie ‘in zich heeft’ voor groei en ontwikkeling. Te beginnen met de eerste celdeling groeit het embryo uit tot een cluster van cellen, een blastocyst genaamd. Twee weken na de conceptie bestaat de blastocyst reeds uit de drie verschillende kiembladen, een innerlijk endoderm en een uiterlijk ectoderm, met daartussen het mesoderm. Gedurende de zwangerschap ontwikkelen alle organen en weefsels zich vanuit de kiembladen van het lichaam. Tijdens dit proces doorloopt de foetus alle evolutionaire stadia, van een eencellig organisme tot een compleet menselijk lichaam. OPMERKING: De drie kiembladen ontwikkelen de zelfde weefseltypes in alle organismen, inclusief dieren en planten.

OPMERKING: De theorie dat de ontwikkeling van de foetus (ontogenie) de evolutionaire geschiedenis van onze verre voorouders (fylogenie) samenvat, werd in het begin van de jaren 1800 geformuleerd door de Duitse bioloog Ernst Haeckel. Sinds het begin van de twintigste eeuw ligt de ‘biogenetische wet’ van Haeckel echter onder vuur. Het wetenschappelijke werk van Dr. Hamer biedt een nieuwe en uitgebreidere zienswijze op de theorie van Haeckel, door aan te tonen dat de evolutionaire ontwikkeling van het menselijk organisme, inclusief de hersenen, biologische conflictthema’s vertegenwoordigt die zich op enig moment tijdens de evolutie voordeden. Dit bewijst dat de bewering van Haeckel fundamenteel waar is.

Vanuit de biologie weten we dat de eerste levensvormen ringvormige organismen waren die uitsluitend uit ingewanden bestonden. Tijdens dat stadium van evolutie deelden zowel de opname van voedsel als de uitscheiding één opening, de zogenaamde “OERDARM”. Het ingaande gedeelte van de oerdarm verzorgde de opname en vertering van voedsel, het uitgaande gedeelte verzorgde de uitscheiding van feces. Op afbeelding aan de rechterzijde een vijf dagen oude menselijke embryo. De ringvorm is nog goed zichtbaar.

De indeling van de zenuwen in het autonome zenuwstelsel voor de geboorte wijst ook nog op de originele ringvorm. Terwijl de zenuwen ten behoeve van het sympathische zenuwstelsel zijn aangelegd in het midden van de ruggenwervels, zijn de parasympatische (vagotone) zenuwen aangelegd aan de buitenkanten van de wervelkolom, namelijk aan de basis van de hersenen en in de lende, dicht bij de keelholte en het rectum. Dit duidt er sterk op dat deze parasympatische gedeelten ooit tegen elkaar hebben gelegen.

We moeten de ontwikkeling van het ruggenmerg en de wervelkolom (van de cervicale (C), thoracale (T) en lumbale wervelkolom (L) naar het heiligbeen) als een proces bekijken, namelijk aanvankelijk in een ronde configuratie, gelijk aan de ringvorm van de darm. We kunnen pas spreken van een bovenste en onderste deel van de wervelkolom nadat het de ringvorm open brak . Het sympathische zenuwstelsel loopt in twee zogenaamde grensstrengen of celkolommen ( truncus sympathicus), zowel links als rechts van de wervelkolom, van boven naar beneden. Ze zorgen ervoor dat impulsen vanuit het ruggenmerg via deze grensstrengen naar de organen worden geleid, zowel hoog in het cervicale gebied als laag in het heiligbeen gebied.

In de HERSENSTAM, het oudste deel van de hersenen, zijn de controlecentra van de organen van het darmkanaal ook gerangschikt in een ringvorm, beginnend vanaf de rechter hemisfeer met de hersenrelais van de mond en keelholte (inclusief schildklier en bijschildklieren), slokdarm, maag, leverparenchym, alvleesklier, twaalfvingerige darm, dunne darm, steeds tegen de klok in, met de hersenrelais van het blindedarm, dikke darm, rectum en de blaas aan de linkerkant van de hersenstam. De overgang van de rechter naar de linker hersenstamhelft komt op orgaanniveau overeen met de ileo-cecale klep, die geplaatst is tussen de dunne darm en de blindedarm, in het eerste deel van de dikke darm.

De longblaasjes, het middenoor en de buisjes van Eustachius, traanklieren, choroïdeus, iris en straalvormig lichaam van de ogen, nierverzamelbuizen, bijniermerg, prostaat, baarmoeder en eileiders, Bartholin-klieren, smegma-producerende klieren en de hypofyse, de pijnappelklier en de plexus choroïdeus zijn afkomstig van het darmslijmvlies. Ze worden daarom bestuurd vanuit de hersenstam.

Net zoals dat de darmcellen de “voedselbrok” absorberen (resorptieve kwaliteit) en verteren (secretoire kwaliteit), absorberen de longblaasjes de “luchtbrok”, het middenoor en de buisjes van Eustachius “de hoorbrok” , de traanklieren en de uvea de “visuele brok” en verzamelen de nieren de “waterbrok”.

Alle organen die worden bestuurd vanuit de HERSENSTAM zijn afgeleid van het ENDODERM, de eerste en oudste embryonale kiemlaag. Vanwege hun oorsprong uit het darmslijmvlies, bestaan ze uit CILINDRISCH EPITHEELWEEFSEL.

In het geval van een biologisch conflict genereert het gerelateerde orgaan meer weefsel tijdens de conflictactieve fase. In de genezingsfase worden de extra cellen verwijderd met behulp van schimmels en tuberkelbacteriën.

In de loop van de evolutie ging de ‘oerdarm’ open. De nieuwe opening van het uitgaande gedeelte ontwikkelde zich tot het rectum van vandaag, de resterende slokdarm werd in zijn geheel de mond en keelholte (zie GNM-diagram).

Het beeld aan de rechterkant toont de verdere ontwikkeling van de foetus tot de uiteindelijke embryovorm, waarbij de embryonale kiemlagen worden getoond.

Het openbreken van de ingewanden trad op nabij de linker helft van de slokdarm. Dit verklaart waarom het controlecentrum van de mond en keelholte zijn verdeeld over twee hersenrelais, die tegenover elkaar zijn geplaatst in het midden van beide zijden van de hersenstam.

De rechter helft van de mond en keelholte wordt gecontroleerd vanaf de rechterkant van de hersenstam, die nog steeds de voedselinname reguleert (ingaande brok), terwijl de linker helft van de mond en keelholte wordt gecontroleerd vanaf de linkerkant van de hersenstam, welke echter niet langer de uitscheiding reguleert (dit wordt nu geregeld door het rectum), maar in plaats daarvan de braakreflex (een overblijfsel van de ‘uitscheidfunctie’ van de slokdarm) heeft. Het behoud van de oorspronkelijke innervatie van de linker helft van de slokdarm dient ook het biologische doel om een brok (uitscheidingskwaliteit) te kunnen uitscheiden die schade aan het organisme zou kunnen toebrengen.

De breuk van de slokdarm gebeurde op een moment dat het zogenaamde plaveiselepitheel, dat afkomstig was van een nieuwe embryonale kiemlaag, namelijk van het ectoderm, al vanuit de slokdarm ‘naar binnen was gemigreerd, zowel naar het ingaande als het uitgaande deel van de darm. Tijdens de zwangerschap ontwikkelt het ectoderm zich op de zeventiende dag na de bevruchting. Alle organen en weefsels die afkomstig zijn van het ectoderm worden bestuurd vanuit de hersenschors. OPMERKING: De α-cellen en de β-cellen van de eilandjes van de alvleesklier, de reukzenuwen en de thalamus worden gecontroleerd vanuit de tussenhersenen (deel van de grote hersenen).

In het geval van een biologisch conflict genereert het overeenkomstige orgaan tijdens het conflictactieve fase celverlies (ulceratie). In de genezingsfase wordt het celverlies hersteld met behulp van bacteriën.

OPMERKING: Het binnenoor (cochlea en vestibulair orgaan), het netvlies en het glasvocht reageren op het gerelateerde conflict met functioneel verlies; de periostale zenuwen met hyperfunctie.

Het startpunt van de ectodermale celmigratie was het plaveiselepitheel dat het botvlies van de neusbijholten bedekte. De gevoelige zenuwen van het epitheliale sinusslijmvlies zorgden voor een verhoogde reukzin die overleving (geur van gevaar) en voortplanting (geur van een partner) mogelijk maakte.

De controlecentra van de neusbijholten bevinden zich aan de basis van de schedel. Ze vormen de kruising tussen de pre – motorisch sensorische cortex en de post-sensorische cortex.

De celmigratie van het plaveiselepitheel naar de ingang van de oerdarm verklaart waarom ectodermaal weefsel wordt gevonden in de hedendaagse..…

 … mond en slokdarm, speekselklierbuizen, neusbijholten, tandglazuur, traanbuisjes, schildklieruitvoergangen en kieuwbooggangen. Al deze weefsels worden bestuurd vanuit de pre-motorisch sensorische cortex.

… slokdarm (bovenste tweederde deel), maag (kleine kromming), maagportier, twaalfvingerige darm, galwegen, galblaas, alvleeskliergangen, kransslagaders, coronaire aderen, stijgende aorta, interne halsslagaders, inwendige delen van de subclavia-slagaders, halsslagader sinus, glans penis en glans clitoris. Al deze weefsels worden bestuurd vanuit de post-sensorische cortex.

Wat hun gevoeligheid betreft volgen beide orgaangroepen het MONDSLIJMVLIES SCHEMA (zo genoemd vanwege de verbinding met de oerdarm), met overgevoeligheid tijdens de conflictactieve fase en de epilepsie-crisis en hyposensitiviteit tijdens de genezingsfase.

De celmigratie van het plaveiselepitheel weefsel naar het uitgaande gedeelte van de ‘oerdarm’ verklaart waarom ectodermaal weefsel wordt gevonden in de hedendaagse …

… nierbekken, urineleiders, blaas, urinebuis, rectum, para-anale kanalen en baarmoederhals. Al deze weefsels worden bestuurd vanuit de post-sensorische cortex.

OPMERKING: Nadat de slokdarm was opengebroken moesten de sensorische zenuwen en de motorische innervatie van het gehele urino-rectale systeem opnieuw worden bedraad, via het ruggenmerg (dit is de reden waarom deze organen verlamd raken bij een dwarsleasie). Ze werden verbonden met de patroon van het buitenste huidschema. In de hersenen zijn de organen geordend naast elkaar gepositioneerd aan de linkerkant van de hersenschors.

Ga verder naar Mesoderm

Ga verder naar Ectoderm

Bron: https://learninggnm.com

Disclaimer: De informatie in dit document dient niet ter vervanging van professioneel medisch advies.