(POST) SENSORISCHE CORTEX CONSTELLATIE
Biologisch conflict: scheidingsconflict, ervaren als een verlies van (lichamelijk) contact; ook, van iemand gescheiden willen zijn.
INTRODUCTIE – THEORIEËN – SCHIZOFRENE CONSTELLATIE– HERSENSTAM CONSTELLATIE – NIERVERZAMELBUIZEN CONSTELLATIE– KLEINE HERSENEN CONSTELLATIE – HERSENMERG CONSTELLATIE– BIJT CONSTELLATIE– MOTORISCHE CORTEX CONSTELLATIE– (POST) SENSORISCHE CORTEX CONSTELLATIE – GEUR CONSTELLATIE– DE TEMPORALE KWABBEN– POSTMORTALE CONSTELLATIE – CASANOVA CONSTELLATIE – NYMFO CONSTELLATIE– AGRESSIEVE CONSTELLATIE – ZWEEF CONSTELLATIE – GEHOOR CONSTELLATIE – MYTHO CONSTELLATIE – AUTISTISCHE CONSTELLATIE – MARKEER CONSTELLATIE– BOULIMIA CONSTELLATIE– ANOREXIA CONSTELLATIE– PARANOIA CONSTELLATIE– FRONTAAL CONSTELLATIE – FRONTO-OCCITIPALE CONSTELLATIE– ADDITIONELE HERSENSCHORS CONFLICTEN – INDEX A-Z
Biologisch conflict: scheidingsconflict, ervaren als een verlies van (lichamelijk) contact; ook, van iemand gescheiden willen zijn.
Hersen- en orgaanniveau: Scheidingsconflicten houden verband met de opperhuid, de bekleding van de melkgangen en het botvlies.
De opperhuid van de linker helft van het lichaam en de melkgangen van de linker borst worden aangestuurd vanuit de controlecentra van rechterkant van de sensorische cortex; de opperhuid van de rechter helft van het lichaam en de melkgangen in de rechter borst worden aangestuurd vanuit de linkerkant van de sensorische cortex (bekijk het GNM-diagram met de sensorische homunculus).
Op dezelfde manier wordt het periosteum van de linker helft van het lichaam aangestuurd vanuit de rechterkant van de post-sensorische cortex; het periosteum van de rechterkant van het lichaam wordt aangestuurd vanuit de linkerkant van de post-sensorische cortex.
OPMERKING: De biologische handigheid van een persoon en of de conflicten moeder/kind of partner-gerelateerd zijn bepalen in welke kant van de post-sensorische cortex de conflicten worden geregistreerd.
De constellatie treedt in op het moment dat het tweede conflict de impact heeft in de tegenoverliggende hersenhelft. De conflicten kunnen ook tegelijkertijd optreden. Bij gelokaliseerde scheidingsconflicten, die beide zijden van het lichaam betreffen, bevindt de persoon zich onmiddellijk in een constellatie. De constellatie kan permanent zijn of terugkerend, als gevolg van sporen of terugvallen in de conflicten.
De (Post)Sensorische Cortex Constellatie manifesteert zich als korte termijn geheugenverlies. Het doel van het korte termijn geheugenverlies is om het geheugen te blokkeren, zodat het individu beter met de scheiding kan omgaan. Biologisch gezien is een scheiding van het roedel een van de meest traumatische biologische conflicten. In de Natuur betekent gescheiden zijn van de groep meestal de dood. Wij mensen delen deze stress met alle soorten.
Een korte termijn geheugenverlies treedt al op met een enkele SBS (Biologisch Speciaalprogramma); bij een constellatie is het symptoom duidelijker.
De mate van het korte termijn geheugenverlies is evenredig aan de intensiteit van de conflicten.
Deze hersenscan toont een post-sensorische cortex-constellatie (bekijk het GNM-diagram) met een Hamerse Haard in het botvliesrelais van elke hersenhelft. De impact van de conflicten hebben een effect op de synapsen die elektrische signalen (informatie) van het ene neuron naar het andere doorgeven, wat de geheugenstoornis veroorzaakt.
OPMERKING: Het korte termijn geheugenverlies reikt tot in PCL-A omdat de zwelling (oedeem) in het conflict gerelateerde hersenrelais de transmissie van zenuwimpulsen tussen de hersencellen vertraagt. Na de Epileptoïde Crisis keert de toestand weer terug naar normaal.
Als kinderen een verminderd korte termijn geheugen hebben wordt dit tegenwoordig beschouwd als een van de symptomen van ADD (Attention Deficit Disorder) of van ADHD (Attention Deficit Hyperactive Disorder) als het kind tegelijkertijd hyperactief is. Vanuit het perspectief van de GNM duidt het samenvallen van geheugenproblemen en hyperactiviteit op twee samenvallende constellaties: de ene houdt verband met scheidingsconflicten, de ander met het “vastzitten”-conflict (zie Motorische Cortex Constellatie). Vaak beginnen de leermoeilijkheden na de scheiding met een van de ouders of van beide, na een verhuizing of een schoolwisseling waarbij een scheiding plaatsvindt van klasgenootjes en vrienden, nadat een broertje of zusje is geboren, die meer aandacht krijgt, nadat de moeder weer aan het werk is gegaan of wanneer de ouders constant ruzie maken of het te druk hebben om tijd door te brengen met hun kind.
Binnen de conventionele geneeskunde kan een “ADD”-diagnose ook worden gesteld wanneer het kind depressief is (zie primaire depressie) met een slechte concentratie of manisch-depressiviteit met een dominantie van de depressieve stemming; net zoals een “HS” (Hyperactieve Stoornis) diagnose kan worden gesteld wanneer het kind manisch is (zie primaire manie), d.w.z. ongeconcentreerd en gemakkelijk afgeleid.
Scheidingsconflicten die op jonge leeftijd of in de vroege kinderjaren werden ervaren zijn de onderliggende oorzaak van dyslexie.
Wanneer ouderen vergeetachtig beginnen te worden wordt dit vaak beschouwd als de eerste tekenen van de ziekte van Alzheimer of dementie. Volgens de richtlijnen die de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in 2019 heeft uitgevaardigd helpen “regelmatig sporten, niet roken, het vermijden van overmatig alcoholgebruik, geen overgewicht, het volgen van een gezond dieet en het handhaven van een gezonde bloeddruk, cholesterol en bloedsuikerspiegel” blijkbaar het risico op het ontwikkelen van dementie te verminderen. Deze bewering is puur hypothetisch!
Neurologen beweren dat de ziekte van Alzheimer een leeftijdsgebonden ‘neurodegeneratieve ziekte” is die de functie van hersencellen aantast, terwijl hersenonderzoekers beweren dat de geheugenstoornis wordt veroorzaakt door hersenatrofie of vergrote ventrikels. Volgens de bevindingen van Dr. Hamer is een hersenatrofie het resultaat van terugkerende littekenprocessen in de hersenen, die het gevolg zijn van continue terugvallen in ieder biologisch conflict. Vergrote ventrikels houden verband met de plexus choroïdeus en de stress van het vergeten of zich niet kunnen herinneren (“mijn gedachten stromen niet soepel”). Daarom is het niet de grootte van de afmeting van de ventrikels die dementie veroorzaakt, zoals wordt gesuggereerd, maar andersom, namelijk dat het korte termijn geheugenverlies een Biologisch Speciaalprogramma activeert dat de productie van hersenvocht bevordert (tijdens de conflictactieve fase), wat uiteindelijk leidt tot een vergroting van de ventrikels (zie hydrocefalie).
Binnen de conventionele geneeskunde wordt aangenomen dat dementie op de een of andere manier verband houdt met “plaques” in de hersenen (“Wetenschappers weten niet precies welke rol plaques spelen bij de ziekte van Alzheimer”, Alzheimer’s Association, www.alz.org). In werkelijkheid zijn deze “plaques” calciumafzettingen die zich in de loop van de tijd vormen, als gevolg van constante terugvallen in het conflict die het genezingsproces onderbreken; hier getoond in beide hersenhelften van de (post)sensorische cortex, het hersengebied dat biologisch gezien verband houdt met scheidingsconflicten. Typische scheidingsconflicten zijn het overlijden van een levenslange metgezel, het verlies van een partner of vriend, weinig of geen contact hebben met de naaste familie (kinderen, kleinkinderen), of moeten verhuizen naar een bejaarden- of verpleeghuis.
Een gelijktijdige Nierverzamelbuizen Constellatie, wanneer verlatings-/bestaans-/vluchtelingsconflicten en scheidingsconflicten gezamenlijk voorkomen, voegt verwarring en gedesoriënteerdheid toe aan het geheugenverlies. Het resultaat is het typische klinische beeld van de ziekte van Alzheimer. Gedragsveranderingen zoals opstandigheid, sociale terugtrekking of depressieve stemmingen duiden op additionele conflicten en aanvullende constellaties.
In 1986 begon David Snowden, een epidemioloog aan de Universiteit van Kentucky, een onderzoeksproject dat bekend kwam te staan als de Nonnenstudie (gepubliceerd in 2001). Het doel van zijn onderzoek was om de oorzaken van de ziekte van Alzheimer te achterhalen, door zich te concentreren op een groep van 678 katholieke zusters die lid waren van de zusters van de Notre Dame in Mankato, Minnesota. De deelneemsters waren tussen de 75 en 107 jaar oud. De homogene levensstijl en omgeving van de zusters maakten de nonnen tot een ideale populatie om te bestuderen. Naast het beoordelen van hun medische dossiers en het regelmatig testen van hun fysieke en cognitieve prestaties kwamen de deelneemsters overeen om hun hersenen na overlijden te doneren voor onderzoeksdoeleinden. Het resultaat was opmerkelijk! Uit het postmortale onderzoek van de hersenen van de nonnen bleek dat een aanzienlijk deel de kenmerkende afwijkingen van de ziekte van Alzheimer in hun hersenen vertoonde, hoewel de zusters tijdens hun leven nooit tekenen van geheugenverlies hadden laten zien. Onderzoekers op het gebied van de neuroplasticiteit suggereerden dat de geestelijke activiteiten van de nonnen de ontwikkeling van nieuwe neurale netwerken stimuleerden, die uiteindelijk de functie van de gedegenereerde hersencellen overnamen. De wetenschap van GNM heeft een hele andere benadering. Op basis van de bevindingen dat iedere ziekte wordt veroorzaakt door een biologisch conflict (Eerste Biologische Wet), komt de achteruitgang van het geheugen, zoals gezien bij Alzheimerpatiënten, niet voort uit de hersenen, maar uit de psyche, juist door blijvende scheidingsconflicten die in de loop van de tijd leiden tot dementie. Daarom zijn de “plaques” in de hersenen niet de oorzaak van geheugenverlies, maar het resultaat van continue herstelprocessen in de conflict-gerelateerde hersenrelais. Als de persoon erin slaagt om de scheidingsconflicten op te lossen keert de geheugenfunctie weer terug naar normaal, de plaques blijven echter bestaan. Dit verklaart waarom er mensen zijn, zoals sommige van de zusters van de Notre Dame, die het “ziektebeeld” van Alzheimer in hun hersenen lieten zien, terwijl hun geheugen volledig intact was. De Nonnenstudie bevestigt eveneens het GNM-inzicht dat geheugenproblemen in het geheel geen verband houden met veroudering.
De zusters van de Orde van de Notre Dame leven onder bevoorrechte omstandigheden. Ze leiden hun leven in een elkaar ondersteunde leefgemeenschap, waar ze hun activiteiten gezamenlijk uitvoeren en veel gesprekken voeren. De kloostergemeenschap biedt de ideale omgeving voor het omgaan met scheidingsconflicten, zoals het verlies van een zuster of de dood van een familielid. Als ze ouder worden blijft het leed van een gedwongen verhuizing naar een bejaardentehuis ze bespaard. Het herinnert ons aan de generaties waar ouderen met hun gezin woonden en tot hun dood werden verzorgd.
Bekijk de documentaire in deze YouTube video.